Moje gryzmoły

Znacie to uczucie kiedy wchodząc piąty raz do kuchni nadal widzicie niepozmywane gary ale nadal nie czujecie weny żeby się za nie wziąć? Nie? To nie jest post dla Was!

Ja do swojej kuchni z wspomnianym wyżej uczuciem mogę wchodzić nawet jedenaście razy i jak weny nie ma to nie ma. Jak z pisaniem. Nie masz na to wpływu. Zmuszać się? Brrr co za obrzydliwe stwierdzenie. Oczywiście, że nie! Na wszystko przyjdzie pora. Nie namawiam żebyś zwlekał przez kilka dni bo zabraknie ci naczyń, a kuchnia przestanie być jednym z najchętniej odwiedzanych pomieszczeń w domu jednak pamiętaj – nic na siłę. 

Wiedz jednak, że niepomyte naczynia nie są ujmą na honorze, chyba że czekasz na test białej rękawiczki i order perfekcyjnej pani domu od Anthei Turner albo innej Małgorzaty Rozenek. Jest jeszcze jeden przypadek kiedy te gary piętrzące się w zlewozmywaku zamiast starannie ułożone w szafkach mogły by przyprawić o zawrót głowy – wizyta teściowej.

Jaki z tego wniosek? Nie wdawaj się w stałe związki i nie zapraszaj do chaty nikogo kto ma przy sobie białe rękawiczki. We wszystkich innych przypadkach zamknij drzwi od kuchni. 

Możesz też kupić zmywarkę choć jestem jedną z tych osób, które żyją w przekonaniu że choć zmywarka to najcenniejszy sprzęt AGD to przy osiągniętym obecnie poziomie lenistwa niewiele zmieniłaby w moim życiu. Ponadto poproś po prostu znajomych żeby zawsze dawali ci znać, że są w drodze do ciebie. Wtedy będziesz mieć czas na przedarcie się przez minimum kilka pięter swego bałaganu i nie odkrywanie wszystkich kart.

Proste?

Skoro proste możesz teraz pogodzić się ze swoim współlokatorem bałaganem i wyciągnąć się na sofie. Grunt to akceptacja! Bałaganu i siebie. Tudzież... Ruszyć dupkę i zrobić porządek w kuchni. Wybór należy do ciebie.

O chwaście, który mimo wyrywania, zalewania Roundupem i karczowania odrastał a przy tym pięknie 

kwitł czyli o pielęgnowaniu relacji na których nam „nie zależy”.

Czy przytrafiło ci się odcinać od kogoś a nawet przestać odzywać na kilka miesięcy bo tak dyktowało 

serce? A czy to samo serce kłuło przypominając o tym kimś z tęsknotą bo życie choć trudne z nim bez 

niego traci smak? I w tym przypadku tak było. 

Poznaliśmy się lata temu mając na sobie zielone polówki, nadal utrzymuję że jest to jeden z najmniej 

twarzowych kolorów jakie pracodawca może wybrać na mundurki. Panoszyłam się za biurkiem jak 

zawsze, biurwę miałam we krwi od zawsze tak samo jak słowotok. Na szczęście lub nieszczęście, 

zależy jak wiele introwertyka w tobie siedzi, nie mam też problemów z komunikowaniem się, pewnie 

dlatego stadko nieopierzonych młodzików trafiło akurat do mnie. Obudził się mój instynkt tyrana 

rządcy i już po chwili żółtodzioby były porozstawiane po kątach. Tak się poznaliśmy. Lata wspólnej 

pracy, wycieczek, przejedzonej pizzy i kolacji w wystawnych restauracjach, przelanego alkoholu, 

przetańczonych nocy, zazdrosnych spojrzeń. Jak Bonnie i Clyde, tyle że nie popełnialiśmy 

przestępstw. Aż przyszedł ten dzień. Nic nie zapowiadało jakie będzie miał konsekwencje. Niebo nie 

zaciągnęło się czarnymi chmurami, nie padał deszcz i nie było w nas niczego co zwiastowało by koniec 

przygody. Trochę złości, kilka nieprzemyślanych słów i nic. Cisza, której nie wypełniały dziesiątki 

innych wydarzeń. Zmiany adresu, balangi, nowe towarzystwo. Nic ani nikt nie wypełniał tej 

przestrzeni. 

Co dalej? Czy jest sens odświeżać to wszystko? Odgrzewany kotlet zawsze będzie tylko odgrzewanym 

kotletem. 

Nie mieliśmy takich dylematów. Po kilku miesiącach totalnej ciszy i nakierowywania uwagi na inne 

tory po prostu usiedliśmy przy stole.

O co poszło? Dlaczego to wszystko tak wyglądało? Choć te pytania nie przestaną tłuc się po czaszce 

nigdy do tego nie wróciliśmy. Skasowaliśmy te miesiące jakby się nie wydarzyły, przynajmniej nie 

między nami. Taki czas kiedy skrupulatnie polewaliśmy Roundupem trawnik bo byliśmy dla siebie 

gorsi niż mlecze czy mech. Uparte chwaściory odrastają tak czy inaczej. 

Jak nam z tym jest? Opowiem ci kiedyś przy kubku gorącego kakao. 

Są takie wieczory, a nawet dni, kiedy z ckliwością wspominam przyjaciół. Przy świecach z kubkiem zielonej herbaty w dłoniach. Są też takie kiedy włączam komedię i z drinkiem w ulubionym szkle śmieję się najgłośniej jak potrafię, tak samo jakbyśmy siedzieli razem. Boże błogosław połączenia online i silny sygnał Internetu! Kiedy oddaleni od siebie o kilkadziesiąt metrów albo kilka tysięcy kilometrów możemy wypić butelkę wina, słuchając tej samej muzyki i plotkując tak jakbyśmy wczoraj jedli razem śniadanie.

Musisz wiedzieć, że posiadanie przyjaciół jest zarówno fartem jak i niezłym przekleństwem. Są oczywiście wspaniali. Ciągnął cię za uszy, wspierają w najgorszych momentach i pozwalają ci się rozwijać. Z drugiej strony przypominają ci ile masz lat i w jakim rozmiarze chodzisz, tak jakbyś sama nie wiedziała robiąc zakupy. Nie dadzą zapomnieć, że zegar biologiczny tyka wytykając brak pomysłu na najbliższą przyszłość, nie wspominając o zerowym zapleczu finansowym które gromadziłaś skrupulatnie przez ostatnie trzynaście lat. Tak. Przyjaciele to bardzo cenni ludzie. Upiją się z tobą niezależnie od wieku i sytuacji życiowej. Bezprecedensowo wypomną ci działanie grawitacji, szczególnie na nadwyżkę kilogramów tu i ówdzie. Założą konto na Tinderze i zrobią zakupy w seks shopie. Opróżnią lub uzupełnia twoją lodówkę. Odciągną cię od bezsensownych wydatków za miliony monet albo wytkną prosto w nos kiedy przeginasz ryzykując histeryczne sceny i kłótnię która może was poróżnić. Nie odzywają się jakiś czas po czym wracają bo choć potrafisz dotknąć ich do żywego nie wyobrażają sobie życia bez ciebie.

Ja też nie wyobrażam sobie życia bez nich. Bez dokuczających komentarzy, które tak naprawdę nigdy nie mają na celu mnie skrzywdzić. Bez telefonów w środku nocy. Bez niewygodnych pytań, przekraczających granice mojej komfortowej strefy i wcale nie mam na myśli kanapy. Bez troski jaką o mnie mówią. Bez motywacji, którą mnie obdarzają bo wierzą we mnie bardziej niż ja sama. Bez wszystkich wspólnych momentów i bez odległości dzięki której doceniamy naszą obecność jeszcze bardziej.

Dziś ze szklanką wody myślę, o wszystkich którzy są i którzy odeszli.

O wszystkich których zaszufladkowałam jako rodzinę, przyjaciół, kolegów, znajomych, byłych a przecież każdy prostokąt jest kwadratem choć nie każdy kwadrat jest prostokątem.

Pomyśl o tym zanim będziesz chciał zaszufladkować mnie. Pomyśl też o tym, że wszyscy ludzie których spotkaliśmy w życiu po części przyczynili się do tego jacy jesteśmy tu i teraz.

Zawsze kiedy o tobie myślę wykonuje zabieg przeniesienia. Znajduję kogoś, kogokolwiek kto w danym momencie pasuje do całości. Jest „udawaczem”, aktorem wciskającym się bezwiednie w rolę brakującego puzzelka ale nie jest nim naprawdę.

Sprawdzam czy dobrze wygląda i czy jest inteligentny. Czy jest w nim coś intrygującego co zajmie mnie dłużej niż dzień czy dwa. Jeśli nikogo takiego nie ma przeniesienie musi dokonać się na kogoś kto wystarczy na krótko i kogo szybko zastąpię następnym. W najgorszych przypadkach wystarczy, że ktoś jest miły, że się komuś podobam albo, w co trudno uwierzyć, że fizyczne na mnie leci.

W trakcie przeniesienia wściekam się na siebie i innych. Na to że nie pasują, albo że ktoś „trzeci” w ich życiu pasuje bardziej niż ja. Jestem wściekła, rozgoryczona i chciałabym rozszarpać wszystkich na strzępy. Ciebie też. A kiedy dochodzi do konfrontacji nie robię nic. Zamykam się w sobie upewniając się że przekręciłam w zamku klucz. Zakładam uśmiech na twarz wysyłając do mózgu sygnał żeby i oczy lekko się zaświeciły. Jestem poukładaną, zaradną, zorganizowaną trzydziestotrzylatką która wewnątrz skrywa grozę. Loch pełen cierpienia, siódme kręgi piekieł. Z wrzaskiem przeszywającym uszy i duszę maluje usta i rzęsy. Wciskam się w coś co podkreśli lub zatuszuje tu i ówdzie. Soczyście pociągam z kieliszka by wyjść między ludzi. I tak dzień za dniem szukam kogoś kto poudaje brakujący puzzel.

All that she wants...

Zazdrość, brzydkie uczucie. Tak często popycha nas do niewłaściwych decyzji. 

Ciekawe jak łatwo można ją w człowieku wywołać. Ciebie też dopada? W jakich sytuacjach? Ktoś ma więcej? Pieniędzy, przywilejów, szczęścia? Ktoś zyskał w oczach znajomych, szefa, przeciwnej płci? A ty szalejesz z zazdrości. Wzbiera w tobie. Towarzyszy jej gniew i niechęć do konkurenta. Kurcze nigdy wcześniej nie był konkurencją a dziś tak go widzisz.

Po zazdrości dociera do nas żal. Żal o coś ale też żal do samego siebie. Nie dobrze dać się porwać takim uczuciom. Emocje są ludzkie i owszem, ale czy warto pozwolić żółci na zalewanie żołądka? Doprowadzać się do stanu wyczerpania po spadku adrenaliny? 

Kto sieje wiatr zbiera burzę. Nie daj się porwać cudzemu wiatrowi i nie naszej burzy. Nie ma sensu ufać złudzeniom, które raz odebrane pozostawiają po sobie dziurę. Dziurę, którą szybko zapychasz zazdrością, żalem lub niechęcią. Złudzeniom, którym niezależnie od wieku dajesz się ponieść jak falom oceanu.

Kiedy cały roller coaster wyjedzie na prostą albo się zatrzyma przypomnisz sobie, że nie było żadnych obietnic. Nikt nie mówił o happy endzie ani w ogóle o żadnym endzie... Dlatego weź się w garść. Nie szukaj odskoczni ani zapomnienia od życia które masz bo jest dobre. Wiesz, że jest. Nie szukaj zieleńszej trawy za płotem. Doceniaj a inni docenią ciebie. W najdrobniejszych rzeczach. Dostrzegą szczegóły i zalety o których nie miałeś pojęcia. Przenikliwość w spojrzeniu, ruch kącikiem warg w uśmiechu, marszczenie nosa w złości, zmianę w tonie głosu, blask, lekkość porozumiewania się, ciepło dłoni która zawsze była obok. Zapomnij o cudzych osiągnięciach bo nie doszedłeś do nich w cudzych butach. Jesteś tu i teraz na własnych nogach, we własnych trampkach lub na obcasach.

I właśnie to jest OK.