Moje gryzmoły

Są takie wieczory, a nawet dni, kiedy z ckliwością wspominam przyjaciół. Przy świecach z kubkiem zielonej herbaty w dłoniach. Są też takie kiedy włączam komedię i z drinkiem w ulubionym szkle śmieję się najgłośniej jak potrafię, tak samo jakbyśmy siedzieli razem. Boże błogosław połączenia online i silny sygnał Internetu! Kiedy oddaleni od siebie o kilkadziesiąt metrów albo kilka tysięcy kilometrów możemy wypić butelkę wina, słuchając tej samej muzyki i plotkując tak jakbyśmy wczoraj jedli razem śniadanie.

Musisz wiedzieć, że posiadanie przyjaciół jest zarówno fartem jak i niezłym przekleństwem. Są oczywiście wspaniali. Ciągnął cię za uszy, wspierają w najgorszych momentach i pozwalają ci się rozwijać. Z drugiej strony przypominają ci ile masz lat i w jakim rozmiarze chodzisz, tak jakbyś sama nie wiedziała robiąc zakupy. Nie dadzą zapomnieć, że zegar biologiczny tyka wytykając brak pomysłu na najbliższą przyszłość, nie wspominając o zerowym zapleczu finansowym które gromadziłaś skrupulatnie przez ostatnie trzynaście lat. Tak. Przyjaciele to bardzo cenni ludzie. Upiją się z tobą niezależnie od wieku i sytuacji życiowej. Bezprecedensowo wypomną ci działanie grawitacji, szczególnie na nadwyżkę kilogramów tu i ówdzie. Założą konto na Tinderze i zrobią zakupy w seks shopie. Opróżnią lub uzupełnia twoją lodówkę. Odciągną cię od bezsensownych wydatków za miliony monet albo wytkną prosto w nos kiedy przeginasz ryzykując histeryczne sceny i kłótnię która może was poróżnić. Nie odzywają się jakiś czas po czym wracają bo choć potrafisz dotknąć ich do żywego nie wyobrażają sobie życia bez ciebie.

Ja też nie wyobrażam sobie życia bez nich. Bez dokuczających komentarzy, które tak naprawdę nigdy nie mają na celu mnie skrzywdzić. Bez telefonów w środku nocy. Bez niewygodnych pytań, przekraczających granice mojej komfortowej strefy i wcale nie mam na myśli kanapy. Bez troski jaką o mnie mówią. Bez motywacji, którą mnie obdarzają bo wierzą we mnie bardziej niż ja sama. Bez wszystkich wspólnych momentów i bez odległości dzięki której doceniamy naszą obecność jeszcze bardziej.

Dziś ze szklanką wody myślę, o wszystkich którzy są i którzy odeszli.

O wszystkich których zaszufladkowałam jako rodzinę, przyjaciół, kolegów, znajomych, byłych a przecież każdy prostokąt jest kwadratem choć nie każdy kwadrat jest prostokątem.

Pomyśl o tym zanim będziesz chciał zaszufladkować mnie. Pomyśl też o tym, że wszyscy ludzie których spotkaliśmy w życiu po części przyczynili się do tego jacy jesteśmy tu i teraz.

Zawsze kiedy o tobie myślę wykonuje zabieg przeniesienia. Znajduję kogoś, kogokolwiek kto w danym momencie pasuje do całości. Jest „udawaczem”, aktorem wciskającym się bezwiednie w rolę brakującego puzzelka ale nie jest nim naprawdę.

Sprawdzam czy dobrze wygląda i czy jest inteligentny. Czy jest w nim coś intrygującego co zajmie mnie dłużej niż dzień czy dwa. Jeśli nikogo takiego nie ma przeniesienie musi dokonać się na kogoś kto wystarczy na krótko i kogo szybko zastąpię następnym. W najgorszych przypadkach wystarczy, że ktoś jest miły, że się komuś podobam albo, w co trudno uwierzyć, że fizyczne na mnie leci.

W trakcie przeniesienia wściekam się na siebie i innych. Na to że nie pasują, albo że ktoś „trzeci” w ich życiu pasuje bardziej niż ja. Jestem wściekła, rozgoryczona i chciałabym rozszarpać wszystkich na strzępy. Ciebie też. A kiedy dochodzi do konfrontacji nie robię nic. Zamykam się w sobie upewniając się że przekręciłam w zamku klucz. Zakładam uśmiech na twarz wysyłając do mózgu sygnał żeby i oczy lekko się zaświeciły. Jestem poukładaną, zaradną, zorganizowaną trzydziestotrzylatką która wewnątrz skrywa grozę. Loch pełen cierpienia, siódme kręgi piekieł. Z wrzaskiem przeszywającym uszy i duszę maluje usta i rzęsy. Wciskam się w coś co podkreśli lub zatuszuje tu i ówdzie. Soczyście pociągam z kieliszka by wyjść między ludzi. I tak dzień za dniem szukam kogoś kto poudaje brakujący puzzel.

All that she wants...