Moje gryzmoły

Nowa Carrie? A skądże. Bliżej mi do Bridget i tu powinno rozbrzmieć “All by myself” ale nie żyjemy w filmie. Bez ścieżki dźwiękowej, poza czymś namiętnie puszczanym przez sąsiada z góry rozliczmy się z dniem dzisiejszym. Nie jestem dziennikarką w wyszczuplających gatkach ani copywriterką w niebotycznych szpilkach. Gdzieś pośrodku, tudzież zupełnie daleko od obu bohaterek wiodę sobie swoje równie przeciętne życie. Łączy mnie z nimi co najwyżej wiek i płeć, ale uparci dopatrzyli by się większej ilości mianowników a zatem nie spierajmy się. Wszystkie komplementy mile widziane.

Zastanawiasz się dlaczego ględzę od kilku dni o sobie. Cóż. Ciężko jest pisać o spostrzeżeniach na temat ludzi kiedy siedzisz w domu. Zapytasz dlaczego nie wychodzę. Dobry żart. Wrócimy do tego za kilka miesięcy albo lat. Teraz jesteśmy świadkami historii. O ile ma to sens. A co do siedzenia w domu z przekory nazwijmy to introwertycznymi zapędami.

Nie wiem czy słyszałeś do czego doprowadza ludzi nuda? Do sprzątania. To nieprawdopodobne, ale coś w tym jest. Owszem pozmywałam kilka razy naczynia ale mimo braku towarzystwa nadal nie rozmawiam  z odkurzaczem. Ze spokojem możesz uznać, że moja nuda nie wygrywa jeszcze ze mną a mieszkaniu dalece do czystego. To nie przechwałki a zapewnienia o mojej zdrowej mentalności. 

Próbowałam rozwijających zajęć jak podróże on-line i transmisje baletu Bolshoi ale zwykle kończy się na Netflixie. Nie będziemy tu omawiać mojego rozmiaru choć nie jeden wykorzystałby ten czas na ćwiczenia i powrót do społeczeństwa w wielkim stylu i mniejszych spodniach. Nie powiem, kusząca opcja. Zaczęłam delikatnie – medytacja. Pogódź się z własnym duchem by w przyszłości zaowocowało to zgodą z ciałem i rozmiarem spodni rzecz jasna. Wiem, że nie od razu Warszawę zbudowano ale jestem niecierpliwa. Kawa w komplecie z wafelkami okazały się wziąć górę nad wewnętrznym i zewnętrznym godzeniem się.

Spróbuję jutro a dziś może “Dziennik Bridget Jones” albo “Seks w wielkim mieście” tak dla inspiracji?

Podobno kiedy, polubisz samego siebie nie będzie ci potrzebne towarzystwo bo przebywanie z samym sobą będzie sprawiało ci wystarczającą przyjemność. Nie jestem ekspertem i nie potwierdzę dziś niczego. Być może nadal nie jestem własną faką. 

Zdecydowanie nie narzekam na mieszkanie, w którym panuje, nazwijmy go ładnie nieład. Nikt nie brzęczy nad uchem o niepozmywanych naczyniach albo tych kilku rozrzuconych ciuchach. Nie przeszkadza nikomu co oglądam, ani o której kładę się spać. Mogę gadać do do roślin albo i nie. Lubię to mieszkanie, a także tak zwana niezależność. Wszystko na moich zasadach. Po dłuższych spotkaniach z rodziną lub znajomymi wracam tu by powiedzieć w ciszy i z ulgą westchnąć. Nikt niczego ode mnie nie chce kiedy tu jestem.

I tylko czasami, kiedy zmrok zapada, a światło latarni odbija się na wodzie za oknem rzucam okiem na kanapę obok zastanawiając się dlaczego jest pusta.

Napisz książkę mówili. Zacznij pisać mówili. Powinnaś. Jesteś do tego stworzona. Tym czasem ja nie potrafię nawet redagować tekstów. 

Niech jednak wszystko będzie od początku choć nie liczyła bym na twoim miejscu na prawdziwą chronologię. Pamięć płata figle, również tym którzy piszą historię dlatego tak ciężko dociec prawdy.

Mam życie jakiego chciałam i ty też takie masz albo będziesz mieć ale uważaj na to czego sobie życzysz ponieważ nie zawsze rezultat może sprostać naszym oczekiwaniom.

Zawsze chciałam mieszkać w mieście, najlepiej dużym. Nie planowałam rodziny i gromadki dzieci choć jak większość panien marzyłam o za mąż pójściu. Były studia, był chłopak i następny. Był pierścionek. Jaki kopciuszek taka bajka. Studia rzuciłam, jak narzeczonego z resztą. Przeżyłam nie jedno złamanie serca jak mi się wtedy wydawało. Za każdym razem umierałam z rozpaczy by chwilę później dać się porwać następnej mniejszej, lub większej namiętności. 

Wyjechałam do UK. Nie, nie zaczynałam od zmywaka, ani nie musiałam sprzątać u nikogo w domu choć gdybym musiała to ta praca na pewno nie byłaby w niczym gorsza od innych. Miałam stosunkowo lekkie początki. Męcząca była odległość i tęsknota, ale z nimi też można zawrzeć deal. Od domu do domu, od związku do związku dotarłam do prawdziwego złamanego serca. Bolało. Rekonwalescencja trwała kilkanaście miesięcy. Pomogli mi przyjaciele, jak zwykle. W całym moim życiu to na nich nie mogę narzekać. Są daleko i nie dzwonimy do siebie kilka razy w tygodniu a nawet czasem zapominamy o sobie na miesiące, ale kiedy dzieje mi się krzywda są ze mną. On też był… i krótko po złamanym sercu, i wczesniej. Był też później. Niestety przez niedługi czas bo tak zechciał los. Tylko, że nie o smutku dziś piszę więc zostawmy za sobą te życiowe zakręty, wzloty i upadki. Jestem tu.

A gdzie jest to tak zwane tu? Otóż w mieszkaniu na pierwszym piętrze, w samym centrum nie najmniejszego miasta. Budynek stoi przy starym mieście a z okien widać wodę wpuszczoną przez groblę prosto z mariny. Brzmi nieźle prawda? Żyje sama bo przecież lepiej być singlem niż tkwić w niewłaściwym związku. Taki frazes, który wielu powtarza a ty zaczynasz w niego wierzyc. Istotnie lepiej żyje się w pojedynkę niż z wiecznie zapłakanymi oczyma i nadwyrężonymi od kłótni strunami głosowymi jednak powiedzmy sobie szczerze cisza i samotność choć nie doprowadzają do łez to hartują. W środku nadal bardzo miękka i stęskniona za tak wieloma rzeczami ale z zewnątrz powleczona jakby bronzem, który z czasem przykrywa patyna. Ładniej brzmi niż zielenieć z zazdrości kiedy patrzysz na te wszystkie pary, które mimo niedoskonałości zwiazkowych jednak prą do przodu. 

Jestem tu. Po trzydziestce. Bez ukończonych studiów. Bez pierscionka czy obrączki na palcu, nawet bez kota obok jak na starą pannę przystało. Z praca, która lubię choć przy zbliżającym się kryzysie ekonomicznym kto wie jak dlugo. Bez większych planów na przyłość. Jestem tu.

Jstem jak kot. Zaskoczę cię ale one wcale nie przywiązują się do miejsc ale do ludzi. Wybierają sobie człowieka i obdarzają go zaufaniem. Jestem jak kot. W małym czy dużym mieście. W Polsce, Wielkiej Brytanii czy innym kraju. Zawsze będę marzyć o czymś więcej. Zawsze będzie mi się wydawało, że jest mało. Może dlatego, że idę sama, a z drugiej strony obawa przed ograniczeniem mojej wolności jest tak spora, że bronz czy inny stop metalu, który miałby mnie pokryć nie jest wcale taki zły. Zatem jestem tu, ale mając w sercu ludzi których potrzebuję by oddychać jutro mogę mieszkać zupełnie gdzie indziej.